Ilang araw na rin ang nakakaraan mula nang maramdaman ko ito. Noong una akala ko wala lang ito ngunit sa paglipas ng mga araw unti-unti kong napagtatanto sa sarili ko na mahal na kita. Sinubukan kong pigilan ang nararamdamang ito ngunit habang nagpupumilit akong huwag intindihin ay lalo lamang itong tumitindi.
Pinilit kong iwasan ka ngunit kahit anong gawin kong pag-iwas ay lalo lamang kitang iniisip. Sa tuwing nagigising ako sa kalagitnaan ng gabi ay ikaw ang aking naiisip at maging sa aking mga panaginip ay lagi kang andoon. Ano na nga lang ba ito? Ilang ulit ko ng sinabi sa aking sarili na hindi kita pwedeng mahalin ngunit heto pa rin ako naghihintay pa rin sa iyo.
Gusto kong aminin sa iyo ang nararamdaman ngunit hindi ko alam kong paano gagawin. Lagi kong inaalala ang magiging reaksiyon mo kong sakaling sabihin ko man. Ayokong iwasan mo ako at mas lalong ayokong masira ang ating pagkakaibigan. Gagawin ko ang lahat upang hindi ito masira. Kung kinakailangang itago ko na lamang ang nararamdamang ito habambuhay ay gagawin ko kahit na kapalit pa nito'y labis na kirot sa aking puso.
Mahal kita at dito ko lamang ito masasabi. Wala akong lakas ng loob na sabihin sa iyo ng harapan. Kung may isa man akong kahilingan, hihilingin ko na sana pwede kitang mahalin. Nahihirapan na ako sa pagtatago nito. Akala ko'y bato na ang aking puso at hinding-hindi na magmamahal pa, ngunit heto ako ngayon nagmamahal muli at sa pagkakataong ito'y iba ang naging epekto sa akin. Ito ang unang pagkakataong nagmahal ako ng ganito. Kung maaari lang sana kalimutan ang lahat ng ito upang hindi ko na maramdaman ang sakit na ito ay ginawa ko na. Ang hirap ng ganitong sitwasyon. Sana, kung may susunod mang buhay tangi ko lang hiling sa Maykapal ang sana'y maaari kitang mahalin ng hindi nagtatago sa ilalim ng isang maskara. Malayang naihahayag ang tunay na damdamin at malayang makasama ka.
