Paghihiganti 11

Chapter 11: Si Icy at ang Propesiya

“Rick, bilisan mo dyan malalate na tayo!” “Oo ,andyan na nagbibihis nalang!” “Kahit kelan talaga ambagal mo.” “Ayan, tapos na ako. Tara na!” “Antagal mo naming magbihis.” “Siyempre, nagpapapogi.” “Hay naku, di porke’t may Jenny ka na, este Icy pala.”“Eto na naman tayo. Madam Alice, ilang beses ko nap o bang sinabi na wala akong gusto sa kanila, kaibigan lang ang turin ko sa kanila.” Muli kong naisip si Ana. Hanggang ngayon ay siya pa rin ang nilalaman ng aking puso. Matagal na siyang pumanaw at kahit na muli siyang nagbalik ay alam ko namang darating ang araw na aalis din siya. Hindi ko nga lang alam kung kelan at tanging hiling ko lamang ay magpakita na ulit siya sa akin. “Saan na kaya si Ana? Bakit hindi na siya sumasanib kay Jenny? Maalala ko nga pala Alice, bakit hindi pa pumapasok si Jenny? May sakit ba siya?” “Aba malay ko, ilang araw na nga siyang wala sa klase eh.”

Nagpatuloy ang paglalakad naming ni Alice. Halos wala na akong naiintindihan sa mga pinagkwekwento niya dahil ang nasa isip ko ay si Ana. “Ano kaya ang mangyayari sa kanya kapag nagawa kong pigilan ang huling pag-aalay?” Marami pa ring bumabagabag sa aking isipan pero desidido na akong tapusin na ito nang sag anon ay bumalik na sa normal ang lahat. Nawala ang aking konsentrasyon nang tapikin ako ni Alice. “Si Icy mo!” “Ah… si Icy nga. Tawagin na natin para sumabay na siya sa atin. Mas marami mas masaya!” “Sus, sabihin mo para maging masaya ka!” “Nagseselos ka ba?” “Oo, bakit masama?” Natigilan ako sa sinabi ni Alice dahil sa tingin ko ay seryoso siya sa kanyang sagot kahit na pabiro lang ang aking tanong. Hindi maaaring maging kami dahil si Ana lang ang aking mahal at higit sa lahat, siya ang pinakamatalik na kaibigan ni Ana. Isa pa, kapatid lamang ang turing ko sa kanya. “Joke! Eto naman masyadong seryoso! Akala mo siguro seryoso ako no.” Humalakhak ng malakas si Alice at napasabay na rin ako. Nakahinga ako ng maluwag sa sinabi niyang iyon.

“Icy, sumabay ka na sa amin ni Rick!”, pagyayaya ni Alice. “Sige ba. Salamat ha. Medyo natatakot kasi akong maglakad mag-isa.” “Bakit naman?”, pag-uusisa ni Alice. “Kasi…” Hinila ko si Icy at kinausap. “Huwag mong sasabihin kay Alice yung tungkol sa nangyari kahapon, please! Mag-aalala yun ng labis kaya hindi ko na sinabi.” “Ah, ganon ba. Sige hindi ko na sasabihin sa kanya.” “Ok ka na ba? Pano yung mga sugat mo? Huwag mong piliting pumasok kung di mo pa kaya.” “Ayos lang ako tsaka wala akong gagawin sa bahay. Baka lalo lang lumala to kung hihiga at uupo lang ako ng buong araw. Matanong ko lang, sino ba yun? At pano mo siya mo siya napatay eh hinawakan mo lang naman siya.” “Ah, eh… nagkamali ka lang siguro ng kita o baka namalikmata ka lang. At paano namang mamamatay ang isang tao sa isang hawak lang? Nagdedeliryo ka naman na ata nun. Tsaka sabi ng mga pulis, inatake siya sa puso kaya siya namatay. Marahil sinuswerte lang ako nung araw na iyon at oras na talaga nung taong iyon.” “Hindi ako pwedeng magkamali. Kitang kita ko ang galit sa iyong mga mata habang nakahawa ka sa kanya. Parang kamay ni kamatayan ang humawak sa kanya at unti-unting naupos na parang kandila ang kanyang buhay. Marahil totoo nga ang nakasaad sa propesiya.” “Propesiya ba kamo? Bakit mo alam ang tungkol sa propesiya? Sino ka nga bang talaga?” Naputol ang aming pag-uusap nang biglang sumingit si Icy. “Ano, di pa ba tapos ang lambingan niyong dalawa?”  “Si Alice talaga palabiro, o tara na Rick! Itutuloy na natin mamaya ang ating pag-uusap.”  

Ulan 2

        Isang taon na rin ang lumipas mula noong naranasan ko ang pinakamasaklap na nangyare sa aking buhay. Simula nang araw na iyon ay nagpakalayo ako at hindi na nagpakita pa. Maraming dumating at pilit na binuksan ang aking puso para magmahal ngunit kahit na anong pilit nila ay hindi nila nagawa. Natatakot pa ring masaktan muli.

          Mahirap ang paglimot lalo na sa isang taong pinahalagahan at minahal mo ng tunay. Hanggang ngayon'y siya pa rin ang laman ng aking isipan maging ang aking puso'y siya pa rin ang isinisigaw. Gusto kong lumaban ngunit hindi na maaari dahil siya na ang pinili mong makasama habambuhay. Masakit mang tanggapin ang pagkatalong ito ay gagawin ko para sa ikaliligaya mo.

Nagpatuloy ako sa aking paglalakad habang sinasariwa ang ating mga pinagsamahan. Maaaring sabihin ng ilan na nabubuhay ako sa ilusyon ngunit ilusyon mang maituturing ay mas gugustuhin ko nalang na magkaganoon na kahit ilusyon man lang ay makasama ka.

         Napadaan ako sa lugar kung saan ko binuhos ang lahat ng sakit na naramdaman sa araw ng iyong kasal. Katulad pa rin ng dati ang lahat at nakatirik pa rin ang punong naging saksi ng aking pagtangis. Napagpasyahan kong dito muna at pagmasdan ang paligid. Maya-maya pa'y bumuhos ang malakas na ulan. Dali-dali akong sumilong.

          Ilang minuto na ang lumilipas at di pa rin tumitila ang ulan. Napansin ko ang isang babaeng naglalakad sa kalye. Hindi niya alintana ang malakas na buhos ng ulan. Biglang pumasok sa aking isipan ang nakaraan kung saan ganyan na ganyan din ang aking ginawa. Nilapitan ko ang babaeng iyon at laking gulat ko sa aking nakita. Siya nga! Siya itong nasa harap ko at hindi ako pwedeng magkamali. Kahit na umuulan ay nakikita ko ang luha sa kanyang mga mata. Sa pagkakataong iyon ay hindi ako makakakilos. Bumilis ang pintig ng aking puso at para bagang sinakluban ako ng langit at lupa. Nagkatitigan kami at niyakap niya ako ng mahigpit. Sa buong buhay ko'y wala akong hinangad kundi ang maramdaman ang yakap niya. Sana'y di na magwakas pa ang pagkakataong ito at kung kaya ko lamang pigilan ang takbo ng oras ay gagawin ko makasama ka lamang.

Payo

                Umiiyak ka na naman. Lagi ka nalang ganyan. Ilang beses mo pa ba gustong masaktan ng mapagtanto mong hindi talaga kayo para sa isa’t-isa? Ilang payo pa ba ang gusto mong marinig para tuluyan mo ng tigilan ang kabaliwang ito?

                Sabi mo, mahal mo siya at mahal ka rin niya. Malamang tama ka, nagmamahalan nga kayo. Malamang mahal ka rin niya. Pero hindi mo ba naisip na bakit hindi nga ba pwedeng maging kayo? Hindi mo ba natanong sa iyong sarili na tama bang magmahal ng isang taong merong hindi maiwan? At hindi mo ba natanong sa iyong sarili na totoo nga kaya ang sinasabi niyang pagmamahal para sa iyo? Kung ako ang tatanungin, hindi ko alam. Ikaw din ang maaaring sumagot sa mga katanungang iyan.

                Bawat isa sa atin ay binigyan ng kalayaan upang mamili. Walang mali sa mga pinipili natin ngunit nagiging masama lamang ito kapag nakikita na natin ang kahahantungan ng ating naging desisyon. Tama ka, maaaring maging kayo pero hindi mo ba naisip na maaaring gawin din niya sa iyo ang ginagawa niya ngayon?

                Ang tao, kadalasan bulag. Hindi nila nakikita ang pagkakaiba ng tunay at pagkukunwari. Ang tanging nakikita lamang nila ay ang mga katangiang nais nilang makita sa isang tao at ipinagwawalang bahala ang ibang katangian nito. Sabi nga nila, nasa huli ang pagsisisi. Pero bakit mo pa hihintaying dumating sa puntong ikaw din ang masasaktan kung sa katunayan ngayon pa lang ay maarin mo ng iwasan iyan. 

Ang tao, mabilis magbago ng pananaw, saloobin at maging ang nararamdaman sa isang tao. Ika nga, walang permanente sa mundo. Lahat ng bagay ay may katapusaon maging ang pag-inig ng tao. Ngayon o bukas mahal ka pa niya at sa susunod hindi na dahil nakahanap na naman ng iba. Sa una, pag-ibig lang daw ang pinaiiral ngunit sa likod ng malilikot na imahinasyon ay nandoon pa rin ang pagnanasa. Ikaw naman, dahil sa mahal mo ay handa mong ibigay ang lahat ng walang pag-iimbot. At pagkatapos makuha ang gusto, karamihan naghahanap ng iba. Ganyan ba ang tunay na pag-ibig?

Kung sa ngayon mahal ka pa niya at sasabihin sa akin na iba siya sa mga nakilala mo ang tanong ko lamang ay, iba nga ba?. Kapag dumating ang pagkakataon na humiling siya at sasabihin mong handa ang ibigay ang lahat sa kanya, mag-isip-isip ka. Dahil hindi mo na maibabalik kung ano man ang nawala sa iyo. Paano kung iniwan ka niya? Iiyak ka? Ganyan naman lagi eh, kesyo ibinigay mo na ang lahat pero iniwan ka pa rin. Kesyo minahal mo siya ng buo, paki ba niya? Nakuha na ang gusto eh.

Masaya raw kahit na patagong relasyon pero sa huli sino rin ang masasaktan? Hindi ba ikaw? Antagal ko ng sinasabi sa iyo na minsan ang mga ganyang nararamdaman ay pansamantala lang at kung ihahalintulad sa isang manggang hilaw na pinilit pahinugin ay magiging maasim. Puro puso nalang kasi ang pinapairal, pwede ba minsan gamitin mo naman ang iyong utak? Diba kaya nga nasa itaas ng ating puso ang utak para pag-isipan muna nating mabuti bago pasukin ang anumang relasyong bawal man o hindi.

Marami naman diyang iba pero bakit sa may nabuo ng pag-ibig? Marami naman diyang iba na handang pasayahin ka. Sa tingin mo sasaya ka sa sitwasyon mong iyan? Sa tingin mo masaya rin ang mga taong nasa paligid mo sa tuwing nakikita kang nahihirapan dahil sa “pagmamahal” na iyan?

Pag-isipan mong mabuti iyang mga sinabi ko. Maikli lang ang buhay para magmukmok at paikutin lamang ito sa isang tao na walang ginawa kundi isipin lang na kapag mahal niya ay magagawa niya itong makuha kahit na may masaktan mang iba. Magpakasaya ka. Marami pang pwedeng mangyari. Marami ka pang makikilalang tunay na magmamamahal sa iyo. Panandalian lang iyang “nararamdaman” na iyan. Madali lang naman ang makalimot kung seseryosohin mo ito at hindi puro salita lamang. Alam kong masakit pero magiging masakit pa ba ito kung ito kung mapapagtanto mo at makikita mong ito ang makakabuti sa nakakarami?

Shadow

          It's dark. I can't see anything. I don't know where I am and what I am doing in this place. All I can remember is I am in a park, standing near a tree, looking above while raindrops continuously fall on my face. I can't remember why I'm there. It seems like I'm waiting for someone. After a few minutes, I run through the woods and reach the road. I am stuck and can't moved my feet. Suddenly a strong light strike my eyes. A car is approaching. It is going to hit.

          Walking slowly towards the light, I see someone standing. If I'm not mistaken it's a girl, based on the shadow that that person casts. I am about to run towards that person when suddenly, I hear footsteps coming behind me. The sound coming from those footsteps becomes louder and louder as it goes near me. I can't tolerate the sound any longer until I fall on the ground. When I wake up, I saw a girl standing near beside me. The girl seems familiar to me. I think I saw her somewhere, sometime. I am beguiled by her charm and I think I'm in love. I am speechless at first but as soon as I come back to my senses and going to utter a word, she dispelled. I am astonished and remained silent. Suddenly, a cold breeze coming from the direction of the light struck me making me freeze. The girl is still there casting a nasty shadow. The shadow of her nails touch me and point it to my heart.

          Pain is what I feel. Suddenly, I feel something that goes out of me. I see my blood flowing on my skin. As I touch the wound that her nails left, I feel my heart beating so fast. I feel the pain inside me that slowly consuming my whole body. It flows continuously on the floor and I can see it eventhough it's dark. I don't know what is happening to me. I think no one can ever survive with this volume loss in one's body.

         Weird voices coming from nowhere is what I hear right now. I think I'm going to die. I can't tolerate the pain anymore. I'm weak now and I can't stand. I lay down on the floor waiting for death to come. It's my only hope to escape from this misery. It's my only option to escape from this painful experience. I want death. I want it now but until now I'm still alive. I want to find death but maybe death can't find me.

         Hours passed. I wake up. I see people in white. I see them smiling at me. I think I'm dreaming because I can't see the blood flowing. I don't know those people around me but they're saying that they know me. I can't remember anything except for the girl and the shadow that left a painful experience. I don't know what they are talking about. I'm confused. I'm tired. I want to sleep now. I want to feel the peace that it will bring me. I want it to find me and bring an end to this.

Paghihiganti 10

Chapter 10: Katauhan ni Icy

          Natulala ako ng ilang minuto. “Pangalawa na ‘to.” Sambit ko sa aking sarili. Hindi pa rin ako makapaniwalang magagawa ko ang ganito. Maya-maya pa ay naalala ko ang nangyare kay Icy at dali-dali ko siyang binuhat upang dalhin sa pinakamalapit na pagamutan.

          “Mahal na supremo, tagumpay ang sinagawang pagsasanay sa itinakda. Nagawa niyang paslangin ang ipinadala natin sa pamamagitan ng kanyang kapangyarihan.” “Mabuti naman kung ganoon. Wala na akong duda na magagawa niya ang dapat niyang gawin. Ipagpatuloy niyo lang ang pagbabantay sa kanya at siguraduhin niyong di makakalapit sa kanya ang mga nagtatangkang pigilan ang propesiya.” “Masusunod mahal na supremo!”

         Iniwan ko na si Icy sa ospital pagkatapos kong ipaliwanag sa mga magulang niya ang nangyare. Binalikan ko ang pinangyarihan ng nagawa kong krimen. Gaya ng unang beses ay wala ni anino ng taong aking napaslang. Maging ang mga gulu-gulong silya ay naiayos na rin. Hindi ko mapagtanto kung bakit may biglang sumugod sa akin. Marahil kasapi siya ng mga pumipigil na muling mabuhay ang kanilang panginoon.

        Umuwi ako ng bahay at buong gabi kong pinag-isipan ang alok ng supremo. Kung ang pagpigil ng huling alay at pagkitil sa kanyang buhay ang tanging paraan upang mapigilan ang propesiya ay handa na akong gawin ito upang matapos na ang lahat ng ito. Wala ng madadamay na iba sa kahangalang matupad ang propesiya. Babalik na rin sa dati ang lahat at magwawakas na rin ang hidwaan sa pagitan ng dalawang grupo. Maya-maya pa ay hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.

          “Nasaan na ako? Andilim naman, wala akong makita.” “Handa ka na ba sa aking pinapagawa Rick?” “Sino ka?”, pamilyar sa akin ang boses na iyon. “Magpakita ka kung sino ka man! Hindi ako natatakot sa iyo! O baka naduduwag ka naman kaya ayaw mong magpakita?” “Ambilis mo namang makalimot. Ako to, ang supremo. Gusto ko lang kasing malaman ang sagot mo sa inaalok ko sa iyo kaya naman dinalaw kita sa iyong panaginip.” “Oo. Handa na ako upang wakasan ang propesiya. Handa akong gamitin tong kapangyarihang ito upang tuldukan na ang lahat.” “Magaling. Ngayon pa lang ay nagpapasalamat na ako sa iyo dahil sa pagtupad mo sa aking kahilingan. Meron ka nalang isang buwan para paghandaan ang huling pag-aalay. Hanggang sa muli.” “Sandali. May itatanong pa ako.” Nagising ako mula sa pagkakatulog. Hindi ko namalayang alas sais na ng umaga at malalate na naman ako sa pagpasok kung di ako magmamadaling bumangon.   

          “Mabuti naman at nagising ka na.” “Bat di mo man lang napansin na may kalabang paparating? Bakit ganoon ka kadaling nadale ng kumag na iyon? Mali siguro ang desisyon ng konseho na ilagay ka sa misyong ito. Hindi mo magagawang patayin ang itinakda.” “Bigyan niyo pa ako ng isang pagkakataon at papatunayan kong kaya kong gampanan ang aking misyon. Naghihintay lamang ako ng tamang pagkakataon upang malaman kung saan ang kuta ng mga kulto dahil nararamdaman kong nagkakausap na ang ilang mga miyembro nila kay Rick. At isa pa, para magawa ko iyon ay dapat unti-unti kong makuha ang loob ni Rick.” “Siguraduhin mo lang na hindi ka papalpak sa misyon mong ito dahil alam mo naman ang karampatang parusa sa sinumang hindi nakakagawa ng kanyang misyon.” “Opo mahal na pinuno.”

Someday

          Tired. I lay down on the rooftop to watch the stars in the sky. It’s been a while since the last time I saw these little twinkling creatures. It’s my first time to see these without you since the day you left. As I looked up, I keep on thinking of you. Until now the feelings I had for you is still the same. How I wish to see you again.

          I met you several years ago when my world only revolves around the sun. When the only person I saw was the one in front. The feelings you had did not reach me until the time you confessed to me. At first, I laughed. But there was something in your eyes that finally reached me. It was also the time when I finally realized that I had feelings for you. I was such an idiot for not noticing your feelings and for so long I kept on hurting you. I always consulted you in my problems and you were always there for me when I needed you the most. You were always there watching me silently while I kept on turning my back. You were always my bestfriend.

          Ever since that day, the feelings I had for you grew until I fell in love with you. The moments that we shared are the greatest moments I had. I remember the nights when we were on the rooftop watching the stars while telling me your dreams and wishes. I remember the days when we were together while walking down the road, holding each other’s hand and we promised that someday we will be together. Eventhough we both knew that what we had won’t last, we continued to stay by each other’s side until the day came that we had to bid goodbye.

          If you came to my life earlier then you should be here by my side watching the stars. If only I notice that little star watching over me then I may reach that star. Eventhough it’s hard that I may not be able to see you, I’m still hoping that someday, somewhere down the road we will meet again, free and unchained. I’m still hoping that we well be given a chance to show our love without keeping it a secret. And most of all, I’m still hoping to see you again and watch the stars together until the end.