Babae sa Parke

Isang magandang umag ang tumambad sa akin mula sa isang mahimbing na pagkakatulog. Agad akong nagpalit ng damit upang lumabas at makalanghap ng sariwang hangin. Napakaaliwalas ng paligid at lahat ng makita kong taong dumadaan ay may ngiti sa kanilang mga labi. Nagpasya akong maglakad lakad muna kahit saglit lang. Sa aking paglalakad ay nadaanan ko ang parke na lagi kong pinupuntahan kapag  gusto kong mapag-isa. Naisipan kong magpahinga muna doon. Sa aking pag-upo ay napansin ko ang isang babae sa di kalayuan. Bakas sa kanyang mukha ang kalungkutan. Nilapitan ko siya.

Umupo ako sa tabi niya. Nakipagkilala ako sa kanya. Kahit na anong sabihin ko ay hindi siya nagsasalita kaya nama’y napagpasyahan kong umalis na lamang at hayaan na lang siyang mapag-isa. Sa aking pagtayo ay tinawag niya ako. Bumalik ako sa aking kinauupuan. Inabot ko ang aking kamay bilang tanda ng pakikipagkaibigan ngunit di niya ito tinanggap. Tinanong ko ang kanyang pangalan ay agad naman siyang tumugon. Tinanong ko siya kung bakit siya mag-isa at malungkot na nakaupo rito sa parke. Ikwenento naman niya ang dahilan. Iniwan daw siya ng lalaking kanyang mahal sa araw mismo ng kanilang kasal. Hindi nito pinanagutan ang kanyang responsibilidad. Mahal na mahal niya ito at ginawa niya ang lahat para lang mapasaya ito ngunit sa bandang huli’y kabiguan lamang ang isusukli nito sa kanya. Habang nagkwekwento ay umagos mula sa kanyang mga mata ang mumunting butil ng luha. Dama ko ang kalungkutan habang nagkwekwento. Naawa ako sa kanyang sitwasyon at maging sa kanyang dinadala. Naisipan kong bilhan siya ng makakain at baka nagugutom na ito kaya nama’y nagpaalam ako upang bumili. Pagkatapos kong bumili ay bumalik ako agad ngunit wala na siya. Bigla nalang siyang umalis. Nag-alala ako sa kanya kaya nama’y hinanap ko siya. Nagtanung-tanong ako sa mga tao sa paligid ngunit walang nakakakilala sa kanya. Kaya’t nagpasya akong pumunta sa simbahan, nagbabakasakaling nandoon siya. Tinanong ko ang pari na aking nakita. Kilala niya ang babaeng aking tinutukoy. Kinumpirma niya na iniwan nga siya ng lalaki sa araw ng kanilang kasal at dahil sa labis na kalungkutan ay nagpakamatay ito. Sa katunayan nga ay katatapos lamang ng misa nito para sa libing bago pa man ako dumating. Magkahalong kilabot at awa ang naramdaman ko sa nalaman. Magkagayun ma’y sana matagpuan niya at ng kanyang anak ang kapayapaan na sa kabila ng kabiguan ay matatamo ang katahimikan.

Pangako

Malakas ang buhos ng ulan. Mabuti na lamang at nakahabol pa ako sa huling biyahe ng jeep. Siksikan at halatang pagod ang aking mga kasabay. Maging ako ma’y pagod din galling sa trabaho at pagkatapos ay nagpunta sa isang bilihan ng mga palamuti sa katawan upang bilhin ang pinangakong singsing para sa kanya. Habang hawak ko ang singsing ay nagbalik tanaw ako sa aming nakaraan. Marami na ring pagsubok ang dumating sa aming ngunit nanatili kaming matatag dahil nalalampasan naman naming to. Siya na ang para sa akin, ang sambit ko sa sarili. Masaya ako sa tuwing kasama siya. Araw-araw ay siya lamang ang hanap ko at gusto ko sa paggising ko ay siya ang una kong makita. Pinangakuan ko siya ng kasal at ngayon ngay handa na ako upang hingin ang matamis niyang pagsang-ayon. Handa na ako upang harapin ang bukas na kasama siya at bumuo ng isang masayang pamilya. Siya na nga talaga ang nais kong iharap sa altar upang makasama ko sa hirap at ginhawa.

Maya-maya ay napatitig ako sa mga kasama kong nakasakay sa jeep. Bakit ganun na lang ang aking naramdaman ng makita ko sila. Halos hindi ko maaninag ang kanilang mga mukha. Hindi ko nalang pinansin ang aking nakita at tumingin nalang ako sa labas. Malakas pa rin ang buhos ng ulan at halos hindi na makita ang dinadaanan. Ewan ko ba kung bakit kung kalian ko pa gustong ibigay to sa kanya ay siya namang lakas ng buhos ng ulan. Parang sinasadya ata na hindi ko to mabigay ngayon ngunit ayokong magpatalo. Ibibigay ko pa rin ito sa kanya kahit na anumang mangyare.

Ilang minuto ang lumipas nang biglang nagsisisigaw ang drayber ng jeep. Nawalan ng preno ang sinasakyan kong jeep. Tuluyan ng nawalan ng kontrol ang jeep at nahulog sa bangin. Sobrang sakit ng naramdaman ng aking buong katawan hanggang sa mawalan ako ng malay. Nang magising ay naramdaman ko nalang ang dugong nanggagaling sa aking ulo na sanhi na marahil ng pagkabagok nito. Inilabas ko ang singsing mula sa aking bulsa. Naluha ako. Mukhang hindi ko na matutupad ang pangako ko sa taong aking pinakamamahal. Maya-maya pa’y nakaramdam na ako ng panghihina hanggang sa unti-unti nang nilamon ng kadiliman ang kaunting liwanag na aking nakikita. 

Wala na

Umuulan na. Sumilong ako sa puno malapit sa tinakda kong tagpuan. Palakas ng palakas ang pagbuhos nito. Sa aking isipa’y nabuo ang kawalan ng pag-asang ako’y iyong sisiputin pa. Marahil hindi ka na nga makakarating pa. Magkagayon ma’y umaasa pa rin akong makakarating ka kahit sa tingin ko’y wala nang kahahantungan ang paghihintay kong ito.

Dumidilim na. Wala ka pa rin. Hindi ako makapaniwalang hindi ka darating dahil napakabilis naman para sa iyo na balewalain ang matagal nating pinagsamahan. Nawalan na rin ng pag-asa ang puso kong naghihintay sa iyong pagdating kaya nama’y napagpasyahan kong umalis na lamang. Tumila na rin sa wakas ang ulan at nagsimula na akong maglakad palayo sa ating tagpuan. Nangangahulugan lamang ito na bigo akong ayusin ang ating relasyon. Nangangahulugan lamang ito ng iyong pagbitiw sa ating sinumpaan. Wala na.

Habang naglalakad ay sinariwa ko ang mga araw na tayo’y masayang naglalakad patungo sa eskwela. Mga alaala na nais kong balikan kung may pagkakataon lamang. Bumalik sa aking diwa ang mga oras na tayo’y nag-aaway at nagkakabati rin agad dahil sa hindi natin matiis ang isa’t isa. Naalala ko rin ang mga araw na magkasama tayo at ginugunita ang ating mga nagawa sa nakalipas. Wala na talagang pag-asa pa ang tangi kong nasambit sa sarili. Hindi ka na babalik sa akin. Naiwan na lamang akong mag-isa. Ngayo’y punung-puno ng kalungkutan ang aking puso sapagkat wala ka na. Wala ng magpapasaya sa oras ng kalungkutan. Wala na rin ang laging andiyan kung kailangan ko ng masasandalan at isang kaibigan na hinding hindi nang-iiwan. Sinayang ko ang lahat at ngayon nga’y wala ka na.