Kanina pa ako naghihintay rito, wala ka pa rin. Hinanap na kita sa lahat ng pwede mong puntahan ngunit hindi kita nahagilap. Saan ka na nga ba? Iniwan mo na ba akong nag-iisa? Sana ay magbalik ka na dahil hindi ko na kaya pa itong kalungkutang nadarama ngayon. Nangungulila na ako ng lubos sa iyo. Hindi ko na alam ang aking gagawin kong mawawala ka sa aking buhay. Ikaw ang nagpapasaya sa akin tuwing ako ay malungkot. Ikaw ang nagbibigay ng liwanag sa aking isip sa mga panahong ako'y nasa kadiliman. Ikaw ang nagbibigay sa akin ng lakas sa oras ng aking kahinaan.
Pero bakit bigla ka nalang nawala ng walang paalam? Ang sumpaan natin ay walang iwanan ngunit nasaan ka ngayon? Namumugto na ang aking mga mata at paos na rin ako ngunit hindi sumagi sa isip ko na hanapin ka at hanggang ngayon ay nagbabakasakaling babalik ka pa.
Ilang araw na rin ang lumilipas, ni anino mo ay di ko naaninag. Hindi mo ba batid ang pighating nararamdaman ko ngayon? Ang hinagpis ng isang pusong iniwan sa hindi malamang dahilan. Ansakit na, parang hindi ko na kaya. Kailan ka magbabalik sa aking piling? Kailan ko muling mararamdaman ang iyong mga yakap at halik? Kailan ko ulit makikita ang maaliwalas mong mukha?
Isang araw, isang balita ang aking narinig. Isang hindi pa makilala na bangkay ang natagpuan malapit sa inyong tinitirhan. Bumilis ang pintig ng aking puso at labis ang aking pag-aalala. “Diyos ko, wag naman sana”, ang tangi kong nasambit. Pinuntahan ko ang lugar na iyon at labis ang paghihinagpis ng aking puso ng makita ang kwintas na suot ng biktima. Hindi ako nagkakamali, siya na nga iyon. Anong sakit ang mawalan ng minamahal lalo pa't kalunus-lunos ang kanyang sinapit. Napakawalang puso ng gumawa nito sa aking mahal. Hindi man lang siya naawa. Para akong sinakluban ng langit at lupa sa pagkakataong iyon. Sa ganung kalagayan ng aking mahal ay nagawa ko siyang hagkan pagkat siya lang ang aking tinatangi at mahal.
