Alitaptap

Katatapos lang naming maghapunan nang gabing iyon. Pagkatapos magligpit ng pinagkainan ay lumabas muna ako sandali upang magpahangin. Ito ang gustong-gusto ko, ang banayad na pagdampi ng malamig na hangin sa aking mga pisngi at ang nakakabighaning huni ng mga kuliglig. Naglakad-lakad ako ng konti at pinagmasdan ang paligid. Sadyang napakaganda ng mga alitaptap na animo'y nakikiindayog sa saliw ng musika. "Napakagandang pagmasdan.", ang tanging nasambit ko sa aking sarili. 

Maya-maya pa'y tumunog ang aking cellphone. Agad ko itong dinukot sa aking bulsa upang makita kung sino ang nagtext. Hindi pamilyar sa akin ang numerong iyon at agad kong binuksan upang mabasa ko ang mensahe. Makaraan ang ilang sandali'y tumunog ulit ang aking cellphone na hudyat naman na merong tumatawag. Galing din ang tawag sa kangina'y nagtext. Sinagot ko ang tawag kahit na sa hindi ko kakilala galing. Nakikipagkilala. 

Agad kong nakagaanan ng loob ang tumawag na iyon kaya nama'y tuwing gabi, excited akong umuwi dahil alam kong tatawag siya. Hindi ko maipaliwanag ang aking nadarama noong mga panahong iyon sapagkat sa hindi inaasahang pagkakataon at tao ko pa mahahanap ang kasiyahang aking matagal ng hinahangad. Sa tagal ng panahon na ako'y nagmukmok dahil na rin sa pagkabigo ay ngayon ko lang ulit naramdaman ang tunay na kasiyahan. Siya ang inspirasyon ko at dahilan ng aking pagngiti. At nang dahil sa kanya'y masasabi 

kong naghilom na nga ang mga sugat na iniwan ng kahapon.

Maraming mga bagay ang aming pagkakatulad. Sa pag-uugali, hilig at iba pa. Madalas kwentuhan ng mga nangyare sa buong araw, kwentong nabasa at binabasa, musika at kung anu-ano pa ang laman ng aming pag-uusap.Nagkakilanlan pa kami ng lubusan sa mga paglipas ng mga araw at unti-unti nga'y nahulog ako sa kanya. Ayoko mang aminin nong una'y hindi ko na rin mapigilan pang magpakita ng senyales. 

Nakaugalian ko na rin ang ngumiti kahit na sa mga panahong puno ako ng pangamba dahil alam ko na andyan lang siya upang ako'y pangitiin. Nagkaroon na rin sa wakas ng kulay ang aking buhay. Hindi ko rin maipaliwanag kung bakit ganoon na lang kadali nawala ang lahat ng aking hinanakit at napalitan ito ng pagmamahal. Wala na rin ang sakit ng kahapon, wala na. 

Ngunit hindi rin nagtagal ang mga sandaling iyon. Bigla na lamang siya nagbago at hiniling na kung maaaring hayaan ko na lamang muna siya. Hanggang sa ngayon ay kahit na anong pangungumusta ay wala na akong narinig mula sa kanya. Masakit mang isipin na wala na ang taong nag-angat sayo mula sa iyong pagkakalugmok ay wala na rin akong magagawa. Hindi man niya sabihin kung ano ang dahilan ay alam ko kung ano iyon na siya namang inaayos ko sa aking sarili. Ngayo'y pursigido na akong alagaan ang sarili ko na sa aming pagkikita'y makita niya na nagkamali siya. Ngayo'y naintindihan kong lubos kung bakit bigla siyang naglaho. May panghihinayang man sa nabuo naming pagkakaibigan ay kakalimutan ko na siya. Ngunit hindi ibig sabihin na isasarado ko na ang aking pintuan sa kung sino man ang darating. Patuloy pa rin ang buhay ika nga. Pero kung ako lang ang tatanungin, gusto ko pa rin siyang makasama, makasamang maglakad upang panoorin ang mga alitaptap kahit na alam ko namang malabo ng mangyari.