Unti-unti nang humihilom ang sugat na dulot ng nakaraan. Wala na rin ang sakit na dati'y pumapatay sa buo kong katauhan. Nalampasan ko na nga ang kasawiang bunga ng iyong paglisan.
Pinilit kong bumalik ka sa akin ngunit wala akong nagawa. Agad kang lumisan at hindi na muling nagpakita pa. Akala ko'y katapusan na ng aking buhay mabuti nalang at andiyan ang isang kaibigan na nagpaintindi sa akin ng tunay na kahulugan ng buhay. Tinulungan niya akong bumangon mula sa pagkakalugmok kong iyon. Binigyan niya ako ng lakas ng loob upang magpatuloy. Hindi niya ako iniwanan sa gitna ng aking pagtataboy sa kanya at pagpupumiglas sa anumang payo niya bagkus nagtiyaga siyang ako'y intindihin.
Sa paglipas ng mga araw ay naintindihan ko rin ang mga pinagsasabi niya sa akin. Bawat katagang lumalabas sa kanyang bibig ay talagang isinasaisip ko. Napagtanto kong hindi lamang ikaw ang rason kung ba't ako nabubuhay. Hindi lamang sa iyo dapat umikot ang aking mundo. Ipinaintindi niya sa akin ang mga bagay bagay na hindi ko mabatid. Siya ang nagtangi sa akin sa kabila ng pagtanggi ko sa kanyang nararamdaman para sa akin.
Sana siya nalang ang minahal ko at hindi ikaw. Hindi ko inintindi ang nararamdaman niya para sa akin dahil ikaw ang pinili ko. Isinakripisyo ko ang aming pagkakaibigan para sa iyo . Ngunit kung sino pa ang tinulak ko palayo sa akin ay siya ngayong laging andiyan para sa akin. Hindi pa man handa ang aking puso upang umibig muli ay sana mabuksan ko ito ng masuklian ko man lang ang pagmamahal na pinapakita niya sa akin. Hindi man ngayon ay darating din ang panahon na matututunan ko rin siyang mahalin dahil sa kabila ng aking kasawian ay andiyan siya para pasanin ang sakit na nararamdaman.
