Tumila na ang malakas na buhos ng ulan. Unti-unti na ring napapawi ang ulap. Hindi ko pa rin mapigilan ang pagpatak ng aking mga luha habang yakap siya. Sinira ko ang aming relasyon at ngayo'y nagsisisi. Kahit na anumang pilit kong ibalik kung ano man ang meron kami ay wala na ring pag-asa. Bumitiw na siya mula sa aking pagkakayakap. Tumalikod na siya at nagsimulang maglakad palayo mula sa aking kinatatayuan. Nais kong habulin siya ngunit hindi ko maigalaw ang aking mga binti. Para bagang sinasabi nito na kahit habulin mo siya ay hindi na rin siya babalik sa iyo. Napakasakit ng nararamdaman ko ngayon. Wala akong magawa kundi pagmasdan ang kanyang paglayo. Ilang sandali pa'y hindi ko na siya matanaw. Doon ko napagtanto kung gaano siya kahalaga at gaano ko siya kamahal. Huli na nga ba ang lahat? Yan ang tanong na hindi ko mawari ang kasagutan. Hindi ko pa rin mapigilan ang pagpatak ng aking mga luha. Labis labis na ang sakit na nararamdaman. Ayokong umalis sa aking kinatatayuan, baka bumalik pa siya. Ngunit kahit na anong gawin kong hintay ay hindi siya bumabalik. Hanggang dito na lang ba? Wala na ba talagang pag-asa? Masakit man siguro, tatanggapin ko nalang. Hahangarin ko nalang ang kasiyahan niya sa piling ng iba at pipilitin ko nalang din maging masaya kahit na pait ang aking nadarama.
