Isang Upuang Pagitan

     Lagi kitang pinagmamasdan sa tuwing papasok ng paaralan. Maging sa loob ng silid-aralan ay ikaw lamang ang aking nasa isipan. Matagal na akong may paghanga sayo. Simula sa unang taon natin sa paaralan ay sadyang natamaan na ako sayo. Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayo’y ikaw pa rin ang nasa aking puso’t isipan. Apat na taon na rin akong may paghanga sayo ngunit ni minsan ay di ko man lang nasabi ito. Sa tuwing magkakalakas ako ng loob upang sabihin sayo ay siya namang pagsulpot ng mga nanliligaw sayo. Hanggang kelan ko pa kaya kayang itago ang nararamdamang ito?

     Pilit kong tinatago ang nararamdamang ito dahil natatakot akong layuan mo ako. Kuntento na akong nakikita ka araw-araw kahit na sa isang upuang pagitan ay nagagawa mong sumulyap sa aking kinaroonan kasabay ng isang magandang ngiti. Kuntento na ako sa kung ano mang meron tayo at ayokong sirain nang dahil lang sa nararamdaman kong ito.

     Isang araw habang naglalakad ako palabas ng paaralan ay nakita kitang may kasamang iba. Sa pagkakataong iyon ay nakita ko ang ibang ikaw. Nakita ko ang kakaibang ngiti sa iyong mga labi, mga ngiting di ko pa nasisilayan sa mga pagkakataong tayo’y magkasama. Hinagkan ka niya kasabay ng pagdampi ng kanyang mga labi sa iyong mga labi.

   

      Nagunaw ang mundo ko sa pagkakataong iyon at di ko namalayan ang pagpatak ng mga luha sa aking mga mata. Hindi ko maipaliwanag ang kirot sa aking puso habang sinasabayan ng kalangitan ang aking pananaghoy. Aking napagtanto na unti-unting lumalaki ang pagitan ng ating mga puso na dati’y isang upuang pagitan lamang.