Larawan

Heto na naman ako nakatitig sa iyong larawan. Inaalala ang mga sandaling nakikita kang nakangiti, mga sandaling ako'y lubha mong napahanga. Inaalala ang mga bagay-bagay na iyong ginawa na sadyang hindi ko magawang kalimutan.

Una palang kitang makita, hindi ko mawari ang aking naramdaman. Para bagang tinamaan ako ng kidlat na sa unang tingin palang ako'y humanga. Noong una hindi ko inintindi, ngunit nang araw-araw na kitang nakikita ay lalo pang tumindi ang nararamdaman. Nahulog ako sa iyong patibong. Hindi ko maintindihan kung anong meron ka na wala sa iba at sayo ko lang naramdaman ito. Hindi ko maintindihan ang sayang dulot mo sa tuwing nakikita ka.

Sa lahat ng aking nakilala, sayo lang ako naging ganito. Kahit ano mang pagpigil ko sa sarili kong magpadala sayo ng mensahe ay parang nagkakabuhay ang aking mga daliri. At sa tuwing makakatanggap ako ng sagot mula sayo ay hindi mo lang alam, para akong aatakihin sa saya.

Lumipas ang mga araw, lalo pa akong nahulog. Kung noon kaya ko pang pigilan, ngayon hindi ko na mapigilang mahulog pa sayo. Ewan ko ba kung anong mahika meron ka at para akong nagagayuma sa tuwing ngumingiti ka. Minsan nga napapangiti nalang din ako ng kusa habang inisip ko ang maamo mong mukha. Baliw mang maituturing, wala akong pakialam basta ang alam ko lang, ikaw at ikaw ang aking inspirasyon. Hindi lang inspirasyon, mahal na nga ata kita kung yun ang mas magandang makapaglalarawan ng nadarama ko para sayo.

Nakakalungkot mang isipin na may gusto kang iba, hindi ko naman pwedeng ipagsiksikan ang sarili ko. Ang maipapangako ko lang ay eto, andito lang ako para sayo. Na kahit anong mangyare, hindi pa rin magbabago kung ano man ang nararamdaman ko sayo. Kahit na sa larawan mo lang, masaya na ako.