Palubog na ang araw. Unti-unti ng nagdidilim ang paligid. Nararamdaman ko na ang malamig na ihip ng hangin. Tulala pa rin akong nakatitig sa malayo na para bagang may pinagmamasdan. Ganito pala ang pakiramdam ng nasasaktan. Noong una'y hindi ko alintana kung may masaktan man ako dahil sa tingin ko'y hindi mangyayari iyon sa akin. Ngunit sadyang mali pala ang aking pananaw, mangyayari din pala sa akin iyon.
Noong una'y hindi ko maamin sa sarili ang unti-unting pag-usbong ng aking nararamdaman. Noong una'y hindi ko lubos maunawaan ang kahulugan ng pag-ibig. Litung-lito ako noong mga sandaling iyon. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin. Hindi ko rin masabi sapagkat alam kong may mahal ka ng iba.
Pinilit kong pigilan itong nararamdaman para sayo. Ngunit sa paglipas ng mga araw ay lalo kitang minamahal. Natatakot na ako sa nararamdaman kong ito dahil unti-unti na nitong nilalamon ang aking buong pagkatao. Alam kong masasaktan lang ako ngunit hinayaan ko pa ring mahulog ako sayo.
Sadyang napakasaklap ng tadhana. Ngayong natagpuan na kita, tsaka naman hindi tayo pwede para sa isa't isa. Kaya heto ako ngayon, balisa at hindi maintindihan ang nararamdaman. Gusto kitang hagkan ngunit hindi ko magawa. Tatahimik nalang ako sa isang sulok. Alam kong kahit kailan hindi mo ako papaniwalaan at kahit kailan ay hindi mo ako mamahalin dahil meron nakahihigit diyan sa iyong puso.
Pipilitin ko nalang maghilom ang mga sugat. Kahit mahirap, kakayanin ko. Makakalimutan din kita balang araw. Tanging hiling ko lamang ay sana maalala mo ako kahit magkalayo tayo. At kung sa oras na tayo'y magkitang muli at hindi na kita maalala pa ay sana ipaalala mo ang kahapon. Pilitin mong ipaalala kong sino ako at kung ano ako dati. Iyan lang ang tanging mahihiling ko sa ngayon ngunit sana balang araw maramdaman ko rin ang iyong pagmamahal na inialay mo sa iba.
No comments:
Post a Comment