Paghihiganti

Chapter 1: Ang Simula

Dalawang taon na ang nakalipas mula ng pumanaw si Ana at ramdam ko pa rin ang sakit. Hanggang sa ngayon, sinisisi ko pa rin ang aking sarili sa nangyari sa kanya dahil buhay pa sana siya ngayon kung dumating ako sa tamang oras. Sa tuwing naaalala ko ang mga sandaling iyon ay di ko mapigilan ang poot ko sa aking sarili na sa sobrang galit ko ay napapasuntok ako sa pader. Kahit na ramdam ko ang sakit ng sugat ng aking nagdurugong kamao ay di nito matutumbasan ang sugat sa aking puso. Mahal ko si Ana at hanggang ngayon ay naaalala ko pa rin siya. Habang binabalikan ko ang nakaraan, di ko namalayan na naglalakad ako patungo sa kanyang puntod habang sinasabayan ng kalangitan ang pagbuhos ng mga luhang kailanman ay di na maibabalik pa ang mga sandaling kasama ko siya. Sa mga oras na iyon ay napagpasyahan kong tapusin na ang aking buhay para di na makaramdam pa ng sakit at makasama ko siya kung saan man siya naroroon. Nilabas ko ang dalang baril at tinutok sa aking sintido. Ngunit ng tangkain kong pihitin ang gantilyo ay para bagang naparalisado ang aking kamay hanggang sa aking buong katawan. Sa pagkakaparilisa ko ay natumba ako sa lupa at nawalan ng malay.

 

                Iminulat ko ang aking mga mata at nakita ko si Ana. Ako’y bumangon at agad siyang hinagkan ng mahigpit. Sinabi ni ana na mahal niya ako at ako’y nagalak sa sinabi niya. Kung isa man itong panaginip ay ayoko ng magising dahil si ana lamang ang aking mahal at siya ang aking buhay. Tinanong niya ako kung gusto kong sumama kung saan siya nkatira at walang pagdadalawang isip na pumayag ako. Habang kami ay naglalakad ay may naririnig akong tinig mula sa malayo. Habang papalapit ang pinanggagalingan ng tinig ay parang napagtatanto ko na kung sino ang tumatawag sa akin. Di ko pinansin ang tinig sapagkat masaya ako sa mga oras na iyon hanggang sa sinabi ni ana na sa susunod nalang kami pupunta roon. Tinanong ko siya kung bakit at ang sabi niya ay di pa iyon ang takdang panahon. Nang imulat ko ang aking mga mata ay nakita ko si Alice, matalik na kaibigan ni Ana, na nakaupo habang umiiyak. Bago pa man ako makapagtanong kung bakit siya umiiyak ay halos mapahiga ako sa lakas ng sampal niya sa aking mukha. “Ano bang pinaggagawa mo? Hindi mo ba alam kung gano ako nag-alala? Halos 30 minuto na akong narito at nakita ko pa ang hawak mong baril. Nababaliw ka na ba? Marami pang taong magmamahal sayo at hindi lang siya!”, sambit ni Alice. Sa mga oras na iyon ay lumulutang pa ang aking isipan at kahit sa mga katagang kasasambit palang ni Alice ay wala akong maalala.

Itutuloy...